Een mooie dag
Ronald de Wit is opgegroeid in Engeland en komt uit een echte circusfamilie. Samen met zijn ouders en broer heeft hij in zijn jongere jaren met veel verschillende circussen meegereisd. Het leukste circus? “Dat van Bassie & Adriaan,” zegt Ronald meteen. “We zijn in elk land geweest. Van Duitsland en Amerika tot aan Saudi-Arabië. In elk land voerden mijn broer en ik in het circus een trapeze act op; mijn broer als vlieger en ik als vanger.” Inmiddels woont Ronald alweer 30 jaar in Nederland, waarvan de laatste jaren in Elst. Enkele jaren geleden is hij ernstig gevallen op zijn hoofd, waaraan hij Niet-aangeboren hersenletsel (NAH) heeft overgehouden. Elke week komt Chantal Cornelissen, maatschappelijk ondersteuner bij Driekracht, bij hem langs om hem te ondersteunen in het omgaan met zijn NAH.
Samen
Ronald: “Sinds mijn val overzie ik niet meer zo goed wat er allemaal moet gebeuren. Bijvoorbeeld wanneer de was gedaan moet worden, wanneer het tijd is om naar de kapper te gaan en wanneer ik boodschappen moet doen. Vaak denk ik dan: Morgen is er weer een dag en anders komt het volgende week wel.” Maatschappelijk ondersteuner Chantal begeleidt Ronald hierbij. Chantal: “Samen bekijken we zijn post en administratie. Ook bespreken we wat er verder nog moet gebeuren en bereiden eventueel wat dingen voor. Als het bijvoorbeeld gaat over de boodschappen, dan maken we samen een lijst en spreken een dag en tijd af wanneer Ronald dit zelfstandig gaat halen. Maar ook ondersteun ik bij afspraken met de dokter. Als Ronald bijvoorbeeld een telefonische afspraak heeft met de dokter, bellen we samen en zetten de telefoon op luidspreker, zodat ik mee kan luisteren. Zo kan ik na het gesprek nog even alles rustig uitleggen aan Ronald of voor hem opschrijven.”
Beeldbellen met Engeland
Wat Ronald ook geleerd heeft, is om via de computer te beeldbellen met zijn broer in Engeland. Een moment waar hij altijd ontzettend naar uitkijkt! Ronald: “Voor corona zag ik mijn broer regelmatig. De laatste keer is inmiddels alweer twee jaar geleden. Door het videobellen zien en spreken we elkaar gelukkig toch vaak. En ik hoop dat ik aankomende kerst naar Engeland kan reizen om hem weer ‘echt’ te zien. Samen halen we dan herinneringen op uit onze jeugd en de circustijd.” Ook in het huis van Ronald herinnert nog veel aan de circustijd. Vele foto’s, beeldjes en vrachtwagens pronken in de kast.
Stappen vooruit
Op donderdag gaat Ronald steevast wandelen met een oud-collega. De ene week kiezen ze voor een rondje door Presikhaaf, de andere week staat het Sonsbeekpark op de planning. Chantal: “Ronald heeft flinke stappen vooruitgezet. Letterlijk en figuurlijk. Hij beweegt veel meer en zit goed in zijn vel. Toen ik hem net leerde kennen was hij best angstig en durfde niet zoveel te ondernemen. De angst is inmiddels een stuk minder geworden, zowel binnen- als buitenshuis. Hij geniet ontzettend van het bezoeken van dierentuinen en sauna’s, daar reist hij zelfstandig met de bus naartoe. Dat is hij al die tijd gelukkig blijven doen. De angst is nog niet helemaal weg, het hoort nu bij zijn ziektebeeld. Hopelijk komt er ooit een dag dat zijn angst helemaal verdwijnt.”
Een mooie dag
Ronald is blij met de begeleiding die hij van Driekracht krijgt. Ronald: “Ik vind het fijn om met Chantal te praten, ze leert mij om te gaan met mijn NAH en activeert me om dingen te doen, zoals de boodschappen en het huishouden. Soms als ze binnenkomt, zeg ik voor de grap: Chantal, ik heb vertraging gehad de afgelopen week. Dan is het me niet gelukt om zelf wat dingen op te pakken. Maar steeds vaker kan ik zeggen: Het is een mooie dag, want ik heb de was al gedaan en de boodschappen zijn in huis.”