“Als ik hier niet terecht kon dan was ik Dilayla kwijt geraakt, daar ben ik echt van overtuigd”, vertelt de 21-jarige Hanneke. Samen met haar 2-jarige dochter woont ze in het Moederkindhuis 24/7 in Groesbeek. Hier is ze in twee jaar tijd gegroeid als moeder en in het moederschap. “Ik ben nu emotioneel beschikbaar voor haar en ik heb geleerd wat zij nodig heeft. Ze noemt mij mampa, ze heeft nu meer aan mij dan dat ik met een vent ben.”

Dilayla is een dametje met pit, ze lijkt op haar moeder als we Hanneke mogen geloven. Ze heeft haar streken maar is sociaal en slaapt goed. “Een perfect kindje. Als het mij goed gaat, dan gaat het ook goed met haar, dat heb ik nu wel door”, vertelt Hanneke. Maar het is niet altijd zo goed gegaan met Hanneke en Dilayla. De kleine meid was pas een maand oud toen ze hier kwamen. Het was de enige plek nog waar ze terecht konden. 

Rete verslaafd
Hanneke heeft een verleden in de hulpverlening, rete verslaafd zoals ze het zelf omschrijft. Op jonge leeftijd raakte ze op het verkeerde pad, kwam ze in aanraking met drugs en foute figuren. “Ik wilde niet voelen, dat heb ik thuis ook niet geleerd. Bij ons thuis was het niet mouwen maar douwen, doorgaan dus. Als er thuis een fikse ruzie was geweest en we moesten daarna naar een verjaardag dan trok ik mijn gezellige gezicht weer voor en deed ik alsof er niets aan de hand was, zo ging dat. Ik leer hier pas weer echt voelen, hier durf ik het ook toe te laten.” In Brabant, waar ze ook opgegroeid is, woonde Hanneke lang op een woongroep maar omdat ze zwanger was kon ze daar niet blijven. “Ik kreeg een eigen appartementje maar nadat ik een keizersnede had gehad en ik niet mocht tillen, dus ook Dilayla niet, ging het helemaal mis. En daarvoor eigenlijk ook al. In de laatste vier weken van mijn zwangerschap blowde ik weer volop. Er was iets gebeurd waardoor ik weer greep naar mijn verslaving. Dat zorgde ervoor dat ze in het ziekenhuis, waar ik voor controle was, een melding hadden gemaakt, dat ze zich zorgen maakten over mij en mijn nog ongeboren kindje”, vertelt Hanneke. 

Wennen
De eerste periode moesten moeder en kind wel even wennen. Van een eigen plekje naar een woonomgeving vol moeders met andere jonge kinderen. “Ik vond toen dat de medewerkers van het Moederkindhuis zich overal mee bemoeiden. Maar ik had later door waar ze mee bezig waren, het aanleren van een ritme van eten, spelen, slapen voor Dilayla. Binnen een week had ik het ritme te pakken en ervaarde ik de voordelen ervan”, vertelt Hanneke. Margriet, gezinshuisouder van het Moederkindhuis snapt dat het in begin lastig is voor de moeders. “In principe komt niemand hier uit eigen wil. Het is vaak of hier wonen met je kind of je kind kwijtraken”, legt Margriet uit. Hanneke weet goed waarom zij en Dilayla hier zijn komen wonen: “Het lukte mij niet alleen. Dat is moeilijk om te zeggen. Nou ja, eigenlijk niet eens want een kind opvoeden is moeilijk en helemaal als je alleen bent. Het lukte mij niet om mijn eigen problematiek opzij te zetten en Dilayla op één te zetten. Als ik er aan terugdenk was ik toen heel egoïstisch.” 

Aan jezelf werken
Hanneke werkt in het Moederkindhuis ook aan haarzelf. Met intensieve traumatherapie probeert ze haar verleden een plek te geven en zo te werken aan een mooie toekomst voor haar en haar dochter. Dilayla gaat op deze dagen naar het kinderdagverblijf, intern bij het Moederkindhuis. Margriet: “Dit is voor ons als begeleiders heel waardevol. Het kind kan bijvoorbeeld op het kinderdagverblijf gedrag vertonen en signalen laten zien waaruit blijkt dat het nog niet goed gaat tussen moeder en kind.” Hanneke herkent de kindsignalen, zoals ze worden genoemd. In de twee jaar dat ze hier woont heeft Hanneke een keer een fikse terugval gehad. “Dilayla vertoonde toen heel duidelijk de kindsignalen. Ze sloeg, beet maar ze ging ook met haar hoofd bonken, dat wil je echt niet zien als moeder zijnde”, vertelt ze geëmotioneerd. “Ik ben zo dankbaar dat Margriet en Harold mij toen nog een kans boden. Ik was heel brutaal. Maar ze hebben altijd in mijn geloofd. Ik weet dankzij die periode hoe ik mijn band met Dilayla kapot kan maken en dat wil ik echt niet meer!” 

Eerlijke kans
In het Moederkindhuis van Harold en Margriet wordt het perspectief van moeder en kind in ongeveer een jaar tijd in kaart gebracht. In elke fase van het traject, met steeds meer zelfstandigheid, is er een evaluatie en beoordelingsmoment. Daarbij wordt steeds gekeken naar de ontwikkeling van het kind, de hechting tussen moeder en kind en de opvoedvaardigheden van moeder volgens het beoordelingskader “Goed Genoeg Opvoederschap” uit de landelijke richtlijn van Jeugdhulp en Jeugdbescherming. Margriet: “Voor ons is het belangrijk dat de moeders een eerlijke kans krijgen om te werken aan zichzelf en aan hun band met hun kind(eren). Wij bieden ze hier alle mogelijkheden. Het is aan de moeders om dit met beide handen aan te pakken. Soms willen ze het niet, soms kunnen ze het niet. Wij adviseren Jeugdbescherming, Veilig Thuis of de Raad voor de kinderbescherming in dat geval om het kindje op te laten groeien in een pleeggezin. Maar natuurlijk gaat daar een heel proces aan vooraf.”

Hanneke wacht momenteel op een eigen plekje, ze zit in de laatste fase van het traject. “Het liefste wil ik weer terug naar Brabant maar het is even afwachten wat eerder is: of een eigen plek of het afronden van mijn therapie. Ik wil mijn therapie hier afronden dus als eerst het huisje komt dan blijf ik voorlopig hier in de buurt wonen.”