Helma en Aart zijn de zus en zwager van Lida (74). Lida woont bij Driestroom, op locatie Nijevelt. Lange tijd ging het niet goed met haar. Ze kreeg steeds meer medicatie en onvrijwillige zorg. Maar sinds kort is dat anders. Helma en Aart vertellen wat er veranderd is.

“Als je haar ziet, verwacht je niet dat Lida zo sterk is. Ze is een kleine vrouw. Maar er waren vaak 3 begeleiders nodig om haar in toom te houden. Lida gedroeg zich agressief: schoppen en slaan, spullen kapotmaken. Vroeger had ze een gezellige kamer. Nu staat er alleen nog een bed. 

Lida woonde het grootste deel van haar leven thuis, bij onze (schoon)moeder. Eerst ging dat prima. Ze ging naar school en had een baan. Maar toen ze ouder werd, begon Lida zich vreemder te gedragen. Toen moeder 81 was, ging het niet meer. Lida kreeg een crisisplaatsing. Dat was in 1997. In de jaren daarna woonde ze op verschillende plekken. Nergens kon ze landen. Het was een moeilijke tijd, we maakten ons vaak zorgen.

Ook de eerste jaren op Nijevelt waren niet makkelijk. In 2014 is Lida een tijdje opgenomen geweest in een psychiatrische instelling. We hoopten dat ze daar beter uit zou komen. Maar dat gebeurde niet. Daarna dacht iedereen: nu moet het echt anders. Maar hoe?”

Minder maatregelen
“Lida’s behandelaars bij Driestroom heten Chaja en Susan. Ze vroegen zich af waarom Lida zo agressief deed. Lida heeft een licht verstandelijke beperking. Chaja en Susan ontdekten dat ze ook dementie heeft. Ze bedachten dat 1-op-1-begeleiding zou kunnen helpen. Vroeger was Lida nooit alleen. Haar moeder nam haar altijd mee aan de hand. Door de 1-op-1-begeleiding ging het steeds beter met Lida. Ze voelt zich veiliger. En dus is ze minder agressief. Daardoor konden we Lida’s medicatie en vrijheidsbeperkende maatregelen afbouwen. Eerst had Lida bijvoorbeeld ’s nachts cameratoezicht. Ze sliep in een smeerpak. En de deur van haar kamer was op slot. Anders liep ze schreeuwend de gang op en maakte ze iedereen wakker.

Er is veel veranderd. Lida slikt bijna geen medicijnen meer, alleen nog maar een maagbeschermer. Het cameratoezicht is steeds minder nodig. Ook heeft ze weer gewoon haar eigen pyjama aan. En haar deur hoeft niet meer op slot. Hartstikke fijn natuurlijk! Op Nijevelt hebben ze een ‘safe space’. Dat is een soort bedtent. Als Lida onrustig is, kruipt ze daarin. Dan komt ze tot rust. Vertoont ze agressief gedrag, dan gaat de rits van de ‘safe space’ dicht. Maar dat hoeft de laatste jaren nog maar heel even. En het komt steeds minder voor.”

Vertrouwen
“Joost en Dominique zijn Lida’s vaste begeleiders. Er is een klein groepje 1-op-1 begeleiders die elkaar afwisselen. Lida heeft twee begeleiders per dag. Ze brengen structuur aan in haar dag. Groepsactiviteiten houdt Lida maar tien minuten vol. Daarom is die 1-op-1-begeleiding zo fijn. De begeleiders kennen haar heel goed. Als ze merken dat Lida onrustig wordt, gaan ze buiten wandelen.

Elke zondag krijgt Lida bezoek. De ene week van ons, de andere week van haar broer en schoonzus. Vroeger stond ze in anderhalf uur wel zes keer op om een rondje te lopen. Tegenwoordig is ze veel rustiger. Lida is van nul naar bijna honderd procent gegaan in een paar jaar tijd. Geweldig om te zien! Dat hebben ze bij Driestroom echt goed gedaan. Dit geeft ons heel veel vertrouwen.