Elke zondag is er de zondagse koffie bij een familielid. Al jaren komen ze op de laatste dag van de week bij elkaar, het is een traditie bij familie. Als Erik (61 jaar) kan is hij ook van de partij. En soms komt zijn vriendin ook mee. Fietste Erik eerst zelf naar de zondagse koffie, nu kan dat niet meer. “Hij fietste altijd al erg langzaam, maar nu met zijn dementie wordt het ook gevaarlijk. Ik weet nog goed dat hij vroeger wel eens op mijn kinderen paste en met ze mee fietste naar het sporten. De kinderen kwamen altijd te laat omdat Erik zo traag fietste”, vertelt Paula, de zus van Erik, lachend.
Erik woont sinds vorig jaar bij woonlocatie Nijevelt in Nijmegen. Hij heeft er zijn eigen appartementje met balkon. In zijn appartement is de warme familieband goed zichtbaar. Een vlaggenlijn met foto’s van familieleden hangt door de kamer en overal staan foto’s. “Wil je mij de foto’s die je maakt ook nog even doorsturen? Dan voeg ik ze toe aan de digitale fotolijst”, vraagt Paula.
Door het gezin opgevoed
Erik is de jongste van een gezin van negen kinderen. Vijf meisjes en vier jongens. Paula was de jongste toen Erik werd geboren, ze was 7 jaar, Marjo was de oudste met haar toen 19 jaar. “Erik was een verrassing. Onze moeder sprak niet over dat Erik anders was, het syndroom van Down had, dat was gewoon zo. Zijn geluk is dat ons gezin zo groot was, hij is eigenlijk door ons gezin opgevoed want onze moeder was veel te druk”, vertelt Paula. Marjo vult aan: “Hij leerde van alles; fietsen, schrijven, lezen – hij leest nu zelfs de krant – zwemmen, hockey… hij wilde graag ook van alles leren.”
Erik was 35 jaar toen hij op kamers ging, zo noemen de zussen het. Heel lang woonde hij samen met zijn moeder. Marjo: “Dat was ook fijn voor onze moeder.” Toen zij in 1995 overleed heeft hij nog een jaar bij zijn oudste zus gewoond. De familie kocht een huis waar Erik nog een tijdje met anderen heeft gewoond. De zorg werd ingekocht. Maar na verloop van tijd was dit niet meer rendabel en ging de familie op zoek naar een andere fijne woonplek voor hun jongste broer. Het werd de Broerweg in Nijmegen, ook een woonlocatie van Driestroom.
Zelfstandig
“Daar heeft hij ook Anneke leren kennen, zijn vriendin. Eigenlijk wilde Erik graag zelfstandig met Anneke op een appartementje wonen, maar dat gaat helemaal niet”, vertelt Paula. Erik was altijd op pad, naar zijn werk, de hockeyclub of het café om een cappucinootje te drinken. Vorig jaar lente ging het niet meer, het zorgteam van Broerweg zag dat Erik steeds dementer werd. Zijn zelfstandige leventje werd een uitdaging voor hem en zijn begeleiders. “Tja, en toen zeiden ze daar, op de Broerweg, dat Erik misschien wel moest verhuizen naar een andere locatie waar hij beter op zijn plek zou zitten. Dat was wel even schrikken hoor. Waar hij woonde was gewoon kleinschaliger”, vertelt Marjo. Paula vult aan: “Gelukkig laten ze hem wel gaan. Hij mag hier ook naar beneden. Als Anneke er is vinden ze het heerlijk om hier samen te zetten en gezellig te kletsen, om samen te zijn.” Anneke woont nog steeds op de Broerweg maar gelukkig zien ze elkaar om het weekend.
De zussen – en de andere broers en zussen ook – maken zich wel zorgen om Erik. Zijn dementie is steeds meer aanwezig. “Ons kent ie nog wel maar onze kinderen tja…”, vertelt Paula. Marjo vult aan: “Door veel langs te gaan hopen we dat hij bij blijft”. En dat doet de familie dan ook geregeld. Ze nemen Erik overal mee naar toe. Een Erik-appgroep is in het leven geroepen om de logistieke organisatie van het halen en brengen binnen de familie te organiseren. Maar wat er ook gebeurt, Erik is (bijna) altijd bij de zondagse koffie, dat regelt de familie!
